در یک نقلی میگویند که مدرنیته درعامش و علوم تجربی به تبع آن تکنیک زده است و تجربه محور و با ایدئولوژی هدف وسیله را توجیه میکند. دمخور است که در نتیجه میشود جامعه ای دور از اخلاق و فضیلت و تخریب محیط زیست و...(که درقرن گذشته دیده ایم).
در همین راستا بود که نیچه نوشت خدا مرده و مارکس هم گفت جهان بی روح!!
وقتی انقلاب اسلامی در ایران رخ داد فوکو نوشت که روح به جهان برگشت. ایران، جمهوری شد که حکومتی با مبنای مردم شکل گرفت که هم مبنای آبادانی مردم باشد و هم باید ما شاهد مناسبات سوژه گی با سوژه گی باشیم.
مرحوم دکتر غیادی اینگونه بود. به بیمارش نگاه بیولوژیک نداشت که درک میکرد او قبل از همه یک آدم هست و عقبه دارد و اخلاق و احساس!
او بیمار را صرف بیمار نمیدید. او بیمار را با فرهنگش میدید. از اینرو با زبان او و ادب او و فولکلور او رفتار میکرد و همین رفتارش به بهبود وضعیت بیمار کمک میکرد. غیر از نسخه تجویزی، امید هم تجویز میکرد و در روح ناامید بیمار میدمید و این الگویی برای مردم گرایی است که غیادی داشت.
او خود همچون هر بیمارش؛ صاحب فرهنگ بود و از منظر فرهنگی با بیمار نسبت برقرار میکرد. پس تاجر-پزشک نبود؛ او صرفا دارنده مدرک پزشکی در علوم تجربی نبود که تکنیک زده باشد.
دکترغیادی، خود دارای فضیلت اخلاقی هم بود.
رفتارش با بیمار، سوژه باسوژه بود و نه سوژه با اوبژه که مثلا؛ صرف تجویز نسخه بی روح بر تن نحیف بیمار باشد، بلکه با بیمارش نسبت برقرار میکرد که میفهماند پزشک بر بیمار برتری ندارد. هر دو انسان هستند و هر دو سوژه؛ و این تولد میان سوژه گی بود در شیوه درمانی دکتر غیادی.
آن مرحوم تنها نبود؛ چرا که از سوژه گی صرف بیرون بود؛ سوژه گی یعنی تنهایی؛ میان سوژگی یعنی قاطی شدن با مردم. تو هم رفتن و مردمی شدن دکتر غیادی خادم در ولایت ما؛ اینگونه بود که بر پزشکی اش؛ مبنای مردمی داد؛ که هم طب نوین ما باید اینگونه باشد و هم عمران و آبادانی ما.
او در منطقه جرگلان هم الگویی از آبادانی را با درمان بیمارانش به ارمغان آورد و هم در آن منطقه ماند و با چندین کارش منطقه را آباد کرد که خیر بود خود او.
ما به همچون الگوهایی در علوم تجربی نیاز داریم تا نسبت بین پزشک و بیمار را به مبنای مردمی اش که انبان از اخلاق و ارزش های انسانی است برگردانیم و این خود زایندگی حکمت است که دور نبود که ما پزشک را طبیب و حکیم میگفتیم و مرحوم، شهید سلامت دکتر عبدالجلیل غیادی؛ طبیبی مردم گرا و حکیمی اخلاق مدار و برخوردار از نوعی از عرفان اجتماعی بود که به درد مردمش رسید؛ و با رفتارش در عالم پزشکی تولید معنی کرد. و طب قدیم را سر سخن آورد و ای کاش رفتار حرفه ای مرحوم دکتر غیادی که سومین سالروز از دست دادنش هست رفتار کل جامعه پزشکی ما باشد.
حالا؛ عبدالجلیل غیادی در جرگلان و ترکمن صحرا و اینسوی ولایت ما اسطوره شده است و رویا رویایی دست یافتنی برای «مردمی بودن» و چه نیکونامی که غیادی ما را به یاد پزشک سریال «آتش بدون دود» نادر ابراهیمی می‌اندازد که وجه مشترک هر دو زیست و تعامل با مردم سرزمینشان بود.
یادش در سومین سالگرد رفتنش گرامی و سنت او در پزشکی پر رهرو باد