خاطرات ما در این آخر صفر و آن سفر

غالباً تصور می‌شود که حسینیه بجنوردی‌ها مخصوص آخر صفر و بقول ما بجنوردی‌ها چهل و هشتم است. هر چند کارکرد اصلی این حسینیه که موسسان آن در نظر داشتند هم برای آخر صفر بود و هم برای همه سفر؛ یعنی مأوایی برای ایام عزا و جایی برای یوم صفا.

از آنجا که کربلا رفتن سخت و دور می‌نمود، بزرگان و قدیمی‌های بجنورد با پناه بردن به سلطان رضا (ع) امام هشتم که نواده حضرت حسین (ع) هست، تلاش داشتند تا جای دور کربلا و سختی راه و هییت کشی با جای نزدیک امام هشتم در مشهد پر کنند ولذا آن را با شهادت امام رضا (ع) و… توام کردند و هیهات شمال خراسان راهی مشهد مقدس گشتند و آنگاه برای آنکه آن عزادارن بجنوردی و دیگر شهرها در مشهد بی جا نمانند در نزدیک خیابان شیرازی (بالا خیابان) بطرف عشرت آباد و راه آهن مکانی را خریدند و دو منظوره کردند که درسال یکباری برای چند روزی پناهگاه عزاداران حسینی بجنوردی در مشهد در چهل و هشتم باشد (لذا نام حسینیه به خود گرفت) و برای همه سال هم مسافرخانه‌ای باشد برای همه؛ بخصوص بجنوردی‌ها. با این وضع مسافرخانه هم لقب گرفت.

آن مکان هم برای نیت اول آخرتی شد و هم برای نیت دوم دنیایی. پس ساخته شد و هییت امنایی و نذر و نذوراتی و همت بازاری‌هایی همچون مرحوم یاهوییان‌ها (سیداحمد و سیدجلال) و پورطیبی ها و قلوبی‌ها و..؛ و روسای هییت‌های بجنورد مثل مهرنیا ها و بدخشان‌ها و دوروبرها و... با همیاری اهالی ساختند. مأوایی که حالا بیش از هشتاد سال است که فعال هست.

غیر از آنچه نسل اول انجام دادند و هستند یعنی هییت امنای فعلی ساکن بجنورد، نسل بعد آن‌ها که مقیم در مشهد هستند و هنوز متاسفانه در تشکلی قانونی (مثل انجمن بجنوردی‌ها در پایتخت)؛ متشکل نشده‌اند.

در ایامی غیر از آن (آخر صفر)؛ در اوایل محرم و گاهی تمام ماه رمضان دیگی را، راه می‌اندازند و یا چومبه می‌زنند یا با سله پلو را صافی می‌کنند و پذیرای همشهری‌ها و دور و بر می‌شوند تا روضه گوش کنند و عزای علی (ع) در رمضان و فرزندش حسین (ع) در محرم را بجا آوردند و در آخرش هم قاشقی با شکر بر کاسه حلیمی بزنند.

این جمع که جدیدتر هستند از میرزایی‌ها و برزویی‌ها و قلی‌زاده و وحدانی و باغبان نژاد و ارحامی و تفضلی و خطیب‌ها و... احمد (عیسی پوریل گروه مرحوم شد و داغش بردل ماماند) را شامل می‌شود.

این حسینیه که قدمتش کمتر از حسینیه شیخ آقا تقی بجنوردی (که دویست ساله هست) و کم رونق تر از آن هست دو تا همت می‌طلبد.

همت اول نذر و نذورات بجنوردی‌های سراسر کشور ر که با این حسینیه و مسافرخانه خاطره دارند. چه در این آخر صفر و چه در آن روزهای سفر.

دومین همت بجنوردی‌های مقیم مشهد مقدس هست به شرکت در مجالس عزا و مددرسانی به بانیان روضه خوانی؛ که هر چه آن حسینیه بجنوردی‌ها حسینیه بماند مایه عزت و آبروی بجنوردی جماعت و هیئت‌های آن هست و سوای از آن مسافرخانه هم که بماند مایه دلگرمی اقشار اجتماعی اهالی شمال خراسان در سفر به پابوسی امام رئوف است. اگر می‌توانید بسم الله